Choć jestem już w miarę dobrym humorze, moje życie ruszyło do przodu, to gdzieś tam z tyłu głowy mam upchane te czarne myśli. Czasem ucieknie jedna lub dwie, ale daję sobie z nimi radę.
Będąc w totalnej rozsypce, jeszcze w grudniu, podjęłam decyzję o założeniu jednoosobowej firmy. Wkręciłam się w to niesamowicie. Znalazłam pierwszą klientkę, zrobiłam stronę internetową... I zaczęły dziać się cuda. Zaczęło być coraz lepiej. Mimo kilku wieczorów, kiedy demony mnie ogarniały z całą siła i tłumaczyły, że kolejna rzecz, której się chwytam, to bezsens, jakoś daję radę. Zaczęłam robić plany na przyszłość. Będziemy się przeprowadzać z naszej wioski do dużego miasta. Dzieje się!
Boję się. Zmian. Że będą wyzwalaczem dla manii. Albo kolejnej depresji. Nie wiem. Uważnie się obserwuję. Stawiam małe kroki, choć chciałabym wszystko już teraz zaraz. Ale wiem, że to niebezpieczne. A poza tym, chciałabym w końcu zrobić coś porządnie. Po kolei. Żeby każdy krok był przemyślany i prawidłowy.
Wróciłam od nowego roku do treningów. Było ciężko. Jest ciężko. Przyzwyczaić na nowo mięśnie do wysiłku... ale to też sprawia, że czuję się lepiej. Naturalne antydepresanty.
Tak teraz sobie myślę, że gdyby nie ta choroba, moje życie byłoby inne... Wiem, banał. Ale tym razem myślę o tym w pozytywny sposób. Walczę o siebie i się nie poddam. Poznaję siebie tak, jak mało kto. Kto wie, czy w zwykłym życiu bym tak zgłębiała wiedzę o sobie i o wszystkich mechanizmach w ludzkich zachowaniach... Dziś patrzę na to tak, że nie ma tego złego...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz